Kώστας Zουράρις
ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗ«_Διότι η μόδα, τον τελευταίο καιρό, σε ορισμένους υποκύκλους,
περιορισμένης δημοκρατικής αποδοχής μεν, απεριόριστης ανοησίας
δε, αλλά, δυστυχώς, διαβρωτικής επιρροής, επειδή ελέγχουν
τμήματα των MME και της Παιδείας, η μόδα λοιπόν σ? αυτούς τους
τριτοκοσμικής αλλοτριώσεως _μετά-μοντέρνους_ αναπτυξιακούς,
είναι ότι, πατρίδες, θρησκείες και εθνικές παιδείες είναι πια
όλα ξεπερασμένα κι επαρχιώτικα_»
O πολυ-πολιτισμικός Λαβύρινθος
ή
περί Ευρω-αφασίας
(ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ): οίκημα καμπαίς πολυπλόκοις πλανών την έξοδον,
δηλαδή φυλακή με πολύπλοκες καμπές απ? όπου δεν έχει έξοδο,
αλλά μόνον πλάνη).
«Την πνευματική καλλιέργεια ενός λαού, δυστυχώς, δεν τη
φτιάνει μονάχα ο ποιητής_ Τη φτιάνουν ακόμη -και στην
περίπτωση αυτή με τρόπο ολωσδιόλου ανεξέλεγκτο και ασύδοτο- ο
κινηματογράφος, το ραδιόφωνο, τα τηλέτυπα, τα διάφορα φτηνά
ξενόφωνα ή ελληνόφωνα περιοδικά, τα φάρμακα, οι κονσέρβες, οι
ρεκλάμες, οι προπαγάνδες κάθε λογής, τα μέσα του πολέμου και
της ειρήνης_ _
_Γι? αυτό, το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό. Με την πορεία που
πήρε ο κόσμος μετατοπιστήκαμε ξαφνικά από μια θέση τοπικού
ενδιαφέροντος σε μια θέση ενδιαφέροντος γενικού και είμαστε
ένα από τα επίκεντρα της παγκόσμιας κρίσης. Αυτό δημιουργεί,
ανάμεσα στον τόπο μας και τα μεγάλα κράτη της γης, επαφές τόσο
επιτακτικές και τόσο διεισδυτικές, που δεν μπορούσαμε καν να
τις υποψιαστούμε πριν από μια ή δυο δεκαετίες. Είναι σχεδόν
βέβαιο πως η απότομη αυτή μεταβολή υποχρεώνει το λαό μας ν?
απορροφά αλλότριες επιδράσεις σε βαθμό μεγαλύτερο από ό,τι θα
έπρεπε, και με τρόπο υπερβολικά βιαστικό. Χωρίς αμφιβολία, από
την άποψη αυτή ο κίνδυνος δεν είναι μικρός_
_Πώς είναι δυνατό ο νέος που θα έχει τελειώσει τουλάχιστο το
γυμνάσιο (εξατάξιο) - (μου φαίνεται πως κανονικά αυτό θα
έπρεπε να είναι το κατώτερο όριο ηλικίας που πρέπει να έχουν
τα παιδιά μας όταν αντικρίζουν την ξένη ανατροφή) - πώς είναι
δυνατόν ν? αναπτυχθεί ομαλά στο ξένο σχολείο και να μην
περιπέσει κάποτε σε πολύ δυσάρεστες ψυχολογικές ακρότητες, αν
δεν έχει λάβει στον τόπο του τα απαραίτητα θεμέλια;_
_Έτσι δημιουργούνται τα διάφορα συμπλέγματα κατωτερότητας
απέναντι των ξένων, ανωτερότητας απέναντι των ντόπιων, και ο
πνευματικός νεοπλουτισμός, που είναι από τα συνηθισμένα
χαρακτηριστικά των μορφωμένων μας.»
(Γ. Σεφέρης: Δοκιμές, τομ. Γ?, «Ελληνική και Ευρωπαϊκή
παιδεία», εκδ. Ίκαρος)
Το ως άνω κείμενο, είναι ένα από τα πιο σημαντικά του
νεοελληνικού μας βίου. Ανήκει σε μια επιστολή, που απέστειλε ο
Γ. Σεφέρης από την Αγκυρα, στις 15 Φεβρουαρίου 1950, στον
Κων/νο Δοξιάδη. Αν εξαιρέσει κανείς την έλλειψη μνείας για την
τηλεόραση, η οποία δεν υπήρχε, τότε, στην Ελλάδα, ο Σεφέρης τα
έχει προβλέψει όλα, και έχει κατανοήσει τα πάντα: και την
σύγχυση όπου έχουν εγκατασταθεί πια οι σύγχρονες
αλληλοδιαπερατές κοινωνίες, και τους κινδύνους για τις μικρές,
όπως η δική μας και τον πνευματικό νεοπλουτισμό για τους
# !(&g* εκ των εγκεφάλων, όπως στους παρ? ημίν «προχωρημένους»
κοσμοπολίτες και λοιπούς ευρωλιγούρηδες.
O εκπλήσσουσας προορατικότητας Γ. Σεφέρης, ορίζει σ? αυτό το
κείμενο το συναμφότερον της σωφροσύνης και της ακράτειας: και
τα όρια της ευρυχωρίας, που πρέπει να έχει μια κοινότητα, αν
δεν θέλει να πνιγεί από ασφυξία αυτάρκειας και μίζερη
ξενηλασία, αλλά και την στραβομάρα ή την διάλυση όπου
φτάνουμε, αν παραγνωρίσουμε τα όρια αντοχής μιας κοινωνίας,
που αυτοδιαλύεται όταν μπουκώσει με πράγματα παραπάνω απ? όσο
μπορεί να αφομοιώσει. («_η απότομη αυτή μεταβολή υποχρεώνει το
λαό μας ν? απορροφά αλλότριες επιδράσεις σε βαθμό μεγαλύτερο
από ό,τι θα έπρεπε_ Χωρίς αμφιβολία _ ο κίνδυνος δεν είναι
μικρός» Γ. Σεφέρης, οπ. παρ.)
Αυτός ο στοχασμός του Γ. Σεφέρη, προφητικός και ήδη επίκαιρος
στα 1950, πρέπει να είναι ένας μέγιστος οδοδείκτης για την
πορεία μας σ? αυτούς τους δύσβατους καιρούς. Μας χρειάζεται
αυτή η σκέψη του, για όλες τις αμηχανίες αλλά και βεβαιότητες
οι οποίες μας παλινδρομούν ανάμεσα στο αστάθμητον του
μέλλοντος και την χαζοχαρούμενη μελλοντολογία των ευρώ-
καφετζούδων, που μας παρουσιάζουν τα φύκια για μεταξωτές
κορδέλες.
Διότι η μόδα, τον τελευταίο καιρό, σε ορισμένους υποκύκλους,
περιορισμένης δημοκρατικής αποδοχής μεν, απεριόριστης ανοησίας
δε, αλλά, δυστυχώς, διαβρωτικής επιρροής, επειδή ελέγχουν
τμήματα των MME και της Παιδείας, η μόδα λοιπόν σ? αυτούς τους
τριτοκοσμικής αλλοτριώσεως «μετά-μοντέρνους» αναπτυξιακούς,
είναι ότι, πατρίδες, θρησκείες και εθνικές παιδείες είναι πια
όλα ξεπερασμένα κι επαρχιώτικα. Και μπροστά μας υπάρχει ένας
λαμπραυγής αιών, όπου οι λαοί, όλοι μαζί, καταργώντας
τζατζίκια, τραγούδια, τελετουργίες, γλώσσες και Λείψανα, που
τους χωρίζουν, θα πλάσουν έναν καινούργιο Λαό, σαν το νέο
απορρυπαντικό, που θα ξεπλένει και θα λευκαίνει καλύτερα από
τους παλιούς.
Τον νεοπαγή αυτόν Λαό, τον φαντάζονται σαν ένα εκτόπλασμα UFO,
διότι κανείς από τους φωστήρες, δεν μπορεί να μας πει, τι θα
τραγουδάει, για τι θα κλαίει (αλλά μάλλον, λόγω καινοφανούς
επιτυχίας, το κλάμα θα έχει καταργηθεί), πώς θα τρώει και σε
ποιον θεό θα πιστεύει η καινοφανής τούτη κοινωνία. Ξέρουμε
όμως πως δεν θα? χει σύνορα (διότι τα σύνορα προκαλούν
πολέμους), δεν θα? χει πολυγλωσσία (διότι αυτή δυσχεραίνει την
επικοινωνία), θα καταργήσει τα γιαούρτια (διότι με τις
ζυμώσεις τους αυτά δεν μεταφέρονται κι έτσι θα? χουμε
«ζωντανά» πλαστικά), δεν θα? χουμε νησιά δικά μας (διότι, βρε
αδελφέ, όλοι αδέλφια είμαστε και ας μην είμαστε επαρχιώτες),
και τα Χριστούγεννα π.χ. δεν θα τα λέμε Χριστούγεννα [για να
μην πάθει ψυχικό τραύμα ο Πλησίον μας Κινέζος τραπεζίτης ή ο
Τούρκος τουρίστας στην «βόρεια» (όχι «κατεχόμενη») Κύπρο],
αλλά θα τα λέμε winter holidays, και γενικώς δεν θα είμαστε
πια Έλληνες, διότι το Έλλην είναι μερικώτερον του Ευρωπαίου
και πρέπει να αναρριχώμαστε από το ειδικό στο γενικό.
Το Αιγαίον, δε, δεν θα είναι ελληνικό, διότι αυτό το παραμύθι
με τον Αιγέα, τα μαύρα πανιά, τον Θησέα, τον Μίτον, την
Αριάδνη και το «αποφώλιον βρέφος», δηλαδή τον Μινώταυρο ή
Αστερίωνα, αυτό πια παραείναι επαρχιώτικο, μουχλιασμένο και
«προ-λογικής» δομής. Επομένως, το Αιγαίο, επειδή προσωρινώς
δεν μπορεί να ανήκει στα ψάρια του, θα τελεί υπό καθεστώς
συνδιαχειρίσεως, από μια επιτροπή πολυεθνικών εταιριών
πετρελαίου, τους μεγαλοδικηγόρους του γραφείου του κυρίου
Βανς, ο οποίος έχει την διαπίστευσιν των ως άνω εταιριών κι
από άλλους, αντικειμενικούς μεσολαβητές από την Ολλανδία,
Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, οι οποίοι, ανεπηρέαστοι, διότι δεν
είναι κάτοικοι του Αιγαίου και δεν κάνουν μπίζνες με την
Τουρκία, θα διαμορφώσουν το νέο μετα-Αιγαίο. Έλληνες, δεν
προβλέπονται στην επιτροπή, πρώτον, διότι το Έλλην είναι
ξεπερασμένο και μερικόν έναντι του γενικού και δεύτερον, διότι
το «Έλλην» όζει εθνικιστικής υστερίας, και προ-επιστημονικής
μούχλας. Τι δουλειά έχει το «Έλλην», στην ποστ-μόντερν
κοινωνία της οικουμενικής υφαλοκρηπίδας και της πανανθρώπινης
αγολαγνείας;
Σ? αυτά κι άλλα τέτοια παρεμφερή σπουδαιολογήματα,
σπουδαιοτριβούν διάφοροι προχωρημένοι αλλοδαποί και ημεδαποί,
οι οποίοι εκχέουν δαψιλή την ονείρωξιν της Ενωμένης Ευρώπης,
«μετά οίας ανεπιστημοσύνης και μαλακίας γενήσοιτο». (Θουκ. E,
7) (πάλι, τα ξαναλέει όλα ο Θουκυδίδης, μαζί με τον Σεφέρη).
Αυτή η αντίληψη, είναι σήμερα της μόδας στην Δύση και
απαγγέλλεται με περίσσεια μπουρδολογία ως «πολυ-πολιτισμικό»
πρότυπο. Δηλαδή και εξηγώ τον όρο με την αντιστοίχου βλακείας
απλούστευση, που εμπεριέχεται μέσα στον λαπά «πολυ-
πολιτισμικός»: αυτό σημαίνει πάνω-κάτω, ότι όλες οι
ιδιομορφίες των πολιτισμών σιγά ή γρήγορα πρέπει να
καταργηθούν και ότι πρέπει να δημιουργήσουμε έναν άλλον
αχταρμά, που θα παίρνει βέβαια κάτι από τους παλιούς
«ξεπερασμένους» λαούς, αλλά θα? ναι κυρίως κάτι το νέον, το
φωσφορίζον αντισηπτικόν μέλισμα, κάτι το ενιαίο και μη
χωρισμένο, κάτι χωρίς αμαρτίες και σκωρίες, αλλά με αρμονίες,
ομοφωνίες και ομοψυχίες. (Ενδέχεται δε και με ομοβροντίες,
προσθέτω, θουκυδίδειος και καθυστερημένος, εγώ).
Σ? αυτό το πολυ-πολιτισμικό μυθολόγημα, που προσπαθεί να
πουλήσει στον λαουτζίκο ή συγχρονη ληστρική εκδοχή του πιο
ανάλγητου καπιταλισμού, με συνεπικούρους μάλιστα τους βαθειά
νυχτωμένους «διανοουμένους», η Ελλάδα -διά του Σεφέρη- έχει
ήδη απαντήσει.
Θα συνεχίσω με ταπείνωση στα χνάρια του Σεφέρη, στα επόμενα
θερινά τμήματα των 4 Τρ., συν θεώ.
Ένα έχω προσωρινά να παρατηρήσω, τα εξής δυό:
α). Αυτή η πολύ-πολιτισμική αρλούμπα, μοιάζει να παίρνει την
φόρα της από το έξοχο του Αποστόλου Παύλου, το και διάσημο και
συνέχον την χριστιανική απόπειρα κοινωνίας σ? Ανατολή και
Δύση, πλούσιο Βορρά και ληστευόμενο Νότο, το «ουκ ένι άρσεν ή
θήλυ, Έλλην ή Εβραίος, ελεύθερος, ή δούλος» (δεν υπάρχουν
τέτοιες αντιθέσεις), αλλά εν εσμέν εν Χριστώ (αλλά είμαστε
ένα, όλοι μας, ένα πράγμα σε μια αγκαλιά, στην αγκαλιά του).
Αυτό όμως το χριστιανικό εν εσμέν, αυτό δηλαδή το αληθινό πολύ-
πολιτισμικό, για να μην είναι κεφαλαιοκρατική απάτη και
πεπονόφλουδα για μικρομεσαίους «στοχαστές» της μπούρδας,
προϋποθέτει και το «ην αυτοίς άπαντα κοινά» (Πράξεις των
Αποστόλων), δηλαδή την αλληλεγγύη και την μοιρασιά, το
«αλλήλων ισόδουλοι, αλλήλων κύριοι» του Μεγάλου Βασιλείου.
Το πολύ-πολιτισμικό δηλαδή, το οποίο τάχα μου, διά της
καταργήσεως των συνόρων και των εθίμων θα καταργήσει και τους
πολέμους, προϋποθέτει επίσης κατάργηση των πλουσίων και
μοιρασιά των αγαθών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών σε όλους,
δηλαδή κατά προτεραιότητα στην φτωχολογιά του πλανήτη.
Αλλοιώς, το «πολυ-πολιτισμικό» μοντελάκι, είναι αυτό που
\ίναι, δηλαδή μια ιδεολογική μηχανή η οποία επιτρέπει στην
Δυτική πλουτοκρατία, να πολτοποιεί τα σύνορα, διαμορφώνοντας
μια ενιαία παγκόσμια αγορά, όπου θα πουλάει τα υπο-προϊόντα
της, θα παράγει ντόπιους πιθηκο-γενίτσαρους για να
καταναλίσκουν τα προϊόντα της πλουτοκρατίας και θα ελέγχει
νομισματοστρατιωτικά τις πηγές της γνώσης και των πρώτων υλών.
Αυτό, ώ κενευέλπιδες ευρωλιγούρηδες, δεν είναι το εν εσμέν του
Αποστόλου Παύλου, αυτό δεν είναι, το «ην αυτοίς άπαντα κοινά»,
ούτε το «αλλήλων ισόδουλοι, αλλήλων κύριοι» του Μεγάλου
Βασιλείου (Τι έξοχη σύλληψη! Να είμαστε ο ένας προς στον
άλλον, ελεύθερα, «ίσοι δούλοι», ώστε, αυτομάτως να γινόμαστε
ίσοι Κύριοι-Αφεντικά, ο ένας έναντι του άλλου!)
Αυτή η «πολυ-πολιτισμική» απάτη τύπου Μάαστριχ, και Διεθνούς
Τραπέζης, του Διεθνούς Νομισματικού συστήματος, και του GATT,
δηλαδή του μπάτε σκύλοι αλέστε (σκύλοι της δυτικής
πλουτοκρατίας, η οποία μονοπωλεί τα MME, τα χρηματιστήρια των
πρώτων υλών, την παρασιτική κερδοσκοπία των hedges funds και
το εμπόριο όπλων) και αλεστικά μη δώστε, αυτό δεν είναι πολυ-
πολιτισμός.
Αυτό, σ? όλες τις δυτικές γλώσσες, λέγεται αλλοιώς και ο όρος
φυσικά είναι ελληνικός και προέρχεται ακόμη πιο φυσικά από την
Κρήτη, στην οποία υπήρξε ο Λαβύρινθος και το αποφώλιον βρέφος,
από το τέρας, ο Μινώταυρος.
O όρος είναι «συγκρητισμός», που σημαίνει μια κακοχυμένη και
κακοραμμένη «ένωση όλων των Κρητών». Εκφράζει δε και για τους
Κρητικούς-κτήτορες και κτίτορες της καταστάσεως αυτής, αλλά
και για τους Δυτικούς, που υιοθέτησαν τον όρο, την πεποίθηση
ότι ενώσεις τέτοιες βιαστικές και πονηρές, μόνον καταστροφή
φέρνουν: συγκρητισμός = πολυ-πολιτισμικός Μινώταυρος =
Ευρωπαϊκή Ένωση.
H συνέχεια στο κατόπιν._Κ.Ζ.